باران بهاری

در تأویلات مطالب عرفانی، مثلاً دربارهٔ باران گفته‌اند: باران دو نوع است، بارانی که موجب حیات و رشد می‌شود و بارانی که سبب تخریب و پژمردگی می‌شود. باران بهاری سود می‌رساند و باران پائیزی، مانند تب افسرده و زرد می‌کند. از این بیان چنین فرموده‌اند: که باران بهاری از تجلّی اسم لطیف و باران پائیزی از تجلّی اسماء قهریه می‌باشد. به تعبیر دیگر اسمای جمالی و جلالی هستند که هر کدام در لطف و قهر ظهور دارند. دم اولیاء همانند باران بهاری، موجب سرسبزی و حیات قلب می‌شود و اگر نفس اولیاء باشد و طالب به باران پائیزی، درونش زرد و زار می‌شود و پژمرده می‌گردد و رشد نمی‌کند، این از نفس نیست بلکه از نفس امارهٔ خودش است که زمین دلش نمی‌پذیرد و به تجلّی قهریه، ادبار می‌کند.