باری

باری به معنای خالق است.

باری به معنای آفرینندهٔ هر چیزی به صفتی و خاصیّتی.

او آفرینندهٔ مخلوقات است که آن‌ها را از یکدیگر ممتاز و جدا ایجاد کرده و بدون مثال قبلی آفریده است.

اگر باری از برأ به معنای خاک گرفته شود، یعنی خدا شما را از خاک خلق کرده است.

فرق باری با خالق این است که خالق پدیدآورنده هر چیزی به اندازه خاصّ است. امّا باری موجودات را طوری خلق می‌کند که از همدیگر تفاوت و امتیاز دارند. در قرآن سه مرتبه تکرار شده؛ از جمله سوره حشر ۲۴: «هُوَ الله الخالقُ الباری: اوست خداوند آفرینندهٔ پدیدآور.»

انبیاء گفتند: نومیدی بَدست **** فضل و رحمت‌های باری بی حدست (مثنوی)

باری به معنای آفرینندهٔ بی‌سابقه می‌آید که در آفرینش، ذات موجودات را با یکدیگر به تفاوت خلق کرد.

خداوند ایجاد می‌کند از عدم و نبود و به بود می‌آورد. ذرات و اشیاء را بدون صورت به وجود می‌آورد و بعد آفریدگان را به صورت‌های مختلف در زمان‌های گوناگون می‌سازد.

در دعای جوشن کبیر اوّل باری آمده بعد خالق؛ «یا باری کلّ شیءٍ و خالقه: ای به وجود آورندهٔ هر چیز و آفریننده آن»

امّا خالق به معنی تقدیر کننده و به اندازهٔ خاص چیزی را آفریدن گویند.

باری، نوعاً به نحو کلّی در ادعیّه آمده مانند: آفرینندهٔ موجودات، آفرینندهٔ ذرّه‌ها، باری کلّ شیءٍ در قرآن.

خالق بیشتر به نحو خاص آمده: خالق آسمان، خالق نور، خالق انسان، خالق لوح، خالق قلم، خالق شب، خالق قمر.

لذا باری از خالق خیلی کمتر استعمال شده است.