بدیع
بدیع یعنی مبدع از «بَدع» یعنی پدیدآورندهٔ چیزهای تازه نه بر وجه مثال و پیروی کردن.
در سوره انعام ۱۰۱ فرمود: «بدیع السموات وَ الارض: پدید آوردند‌ه آسمان‌ها و زمین است.»
امام باقر علیه‌السلام دربارهٔ آیه ۱۱۷ سوره بقره «بدیع السموات و الارض» فرمود: خداوند اشیاء را به وجود آورد بی‌آنکه از شبیه و نظیری اقتباس کرده باشد؛ آسمان‌ها و زمین را به وجود آورد با اینکه قبلاً آسمان‌ها و زمین نبوده. نمی‌بینی می‌فرماید: «و کانَ عرشُهُ عَلی الماء: عرش خدا بر روی آب بود. (هود ۷)»
حق‌تعالی ابداع‌کننده و پدیدآورندهٔ اشیاء از عدم به وجود است. در این آفرینش بی‌نظیر، عجایب و زیبایی‌ها و ترتیب و نظم خاص را در مصنوعات به کار می‌برد که همه بر قدرت و علم او دلالت دارد که چنین آفرینش اَحسن را ابداع کرد.
سَبقِ رحمت گشت غالب بر غَضَب **** ای بَدیع اَفعال و نیکوکار رب (مثنوی)
یعنی: ای پروردگاری که آفرینشی تازه و زیبا داری، رحمت تو بر غضب تو پیشی دارد. (بدیع افعال یعنی کسی که کارهایش تماماً نو و تازه باشد.)
بدیع به معنای عجیب، تازه، بی‌مانند و شگفت‌انگیز است. خداوند همه مخلوقاتش را بدون سابقه قبلی ابداع کرد، سپس به آن‌ها صورت داد و بعد روان‌های شگفت‌انگیز بخشید.