بزرگداشت برادران دینی
مصافحه کردن با برادران دینی، ریشه‌اش درود گفتن خدا با بندگان است. پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «هیچ‌گاه دو برادر در راه خدا با هم مصافحه نمی‌کنند، مگر آن‌که گناهانشان ریخته شود، همانند روزی که به دنیا آمده‌اند».
هرکدام از دو برادر دینی که بیشتر به دیگری محبت و احترام کند، خداوند بیشتر از آن را نصیب وی کند؛ و هرکدام از نظر علم به دین خدا آگاه‌تر است واجب می‌شود که برادر دیگر دینی را از فنون و فوایدی که خدا به او کرامت کرده بیاموزد و او را به استقامت و راضی بودن و قناعت هدایت کند و به رحمت الهی بشارت و از عذابش بترساند.
بر برادر دیگر است که این ارشاد را مبارک تلقی کند و به آنچه او را دعوت کرده و موعظه نموده، تمسک کند و راهنمایی‌اش را بگیرد و اعتصام به خدا کند و از او کمک بخواهد تا توفیق بر این کار را به او بدهد. کسی به حضرت عیسی علیه‌السلام عرض کرد: «چگونه صبح کردی؟» فرمود: «صبح می‌کنم درحالی‌که می‌دانم به آنچه امید دارم مالک نیستم و به آنچه از بدی‌اش حذر می‌کنم توانایی دفع آن را ندارم، ولی در همه حال مأمور به طاعت و دوری از معصیت او هستم و نمی‌بینم کسی فقیرتر از من باشد.»
کسی به اویس قرنی عرض کرد: «چگونه صبح کردی؟» فرمود: «چگونه صبح می‌کند مردی که نمی‌داند آیا به شب می‌رسد یا نه؟ و هرگاه به شب می‌رسد نمی‌داند به صبح وارد می‌شود یا نه؟»
ابوذر فرمود: «صبح می‌کنم، شکر خدا می‌کنم و از نفسم شاکی هستم.» پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «کسی که صبح کند و همتش غیر خدا باشد هر آینه صبح کرده درحالی‌که از زیان‌کاران و دور شدگان از رحمت است».