بسم‌الله الرّحمن الرّحیم
نظر عالم ربانی سید عبدالکریم کشمیری (رحمه‌الله علیه) بر این بود که بسم‌الله الرّحمن الرّحیم اسم اعظم است و فرمود: «در بسم‌الله الرّحمن الرّحیم خیلی چیزهاست و مداومت بر آن انسان را مستجاب الدّعوه می‌کند.»
امام رضا علیه‌السلام فرمود: «اِنّ بسم‌الله الرّحمن الرّحیم اَقرب اِلی اِسم الله اعظم مِن سواد العین اِلی بیاضها: همانا بسم‌الله الرّحمن الرحیم به اسم اعظم نزدیک‌تر است از سیاهی چشم به سفیدی آن.»
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «هرکس که بخواهد خدا او را از زبانیه دوزخ که نوزده هستند نجات دهد، به قرائت بسم‌الله الرّحمن الرّحیم که نوزده حرف است اشتغال نماید تا حق‌تعالی هر حرف از آن را سپری از جهت دفع نوزده زبانیه که نشانه غضب الهی است قرار دهد.»
پس هر حرف بسم‌الله الرّحمن الرّحیم نجات‌دهنده است.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: «در شروع هر کار بزرگ یا کوچکی بسم‌الله الرّحمن الرّحیم گفته شود، آن کار مبارک می‌شود.»
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «کلّ اَمرٍ ذی بال لَم یُذکَر فیه بِسم الله فَهُوَ اَبتَر: هر امری که در آن بسم‌الله الرّحمن الرّحیم ذکر نشود، پس آن بریده است.»
در تفسیر نورالثقلین حدیثی از امام صادق علیه‌السلام نقل است که فرمود: «هیچ کتابی از آسمان نازل نشد، مگر اینکه ابتدای آن بسم‌الله الرّحمن آمد.»
چون حضرت موسی در آمدن عذاب بر فرعون تعجیل می‌نمود، خداوند به وی وحی کرد که‌ای موسی، تو به کفر فرعون نگاه می‌کنی و من به درب قصرش نگاه می‌کنم که نام مرا بسم‌الله الرّحمن الرّحیم نوشته است؛ و چون خدای تعالی اراده کرد فرعون را عذاب کند، نام خویش را از بالای درب قصرش پاک کرد، سپس او را عذاب کرد.
نقل است بشر حافی در ابتدا شراب‌خوار و معصیت‌کار بود. روزی در خیابان کاغذ را دید که افتاده و بر آن بسم‌الله الرّحمن الرّحین نوشته. پس آن را برداشت تا مبادا بر آن پای گذاشته شود. پس پارچه یا مقوایی خرید و کاغذ را درون آن گذاشت و خوشبو کرد و لای دیوار گذاشت.
شب در خواب به او فرمودند: ای انسانی که اسم مرا پاکیزه کردی، اسم تو را در دنیا و آخرت پاکیزه بر سر زبان‌ها می‌کنم. چون صبح شد، توفیق توبه نصیبش شد.