بلا

بلا زینت مؤمن و کرامت برای صاحب عقل است، چون در مصاحبت با بلا و صبر بر آن و ثبات قدم داشتن بر بلا، موجب درستی ایمان می‌گردد.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «ما گروه انبیا بیشتر از همهٔ مردم به بلا دچار هستیم و بعد از ما اهل ایمان، هرکسی که به خدا و ما شبیه‌تر است.»

کسی که بلا را بچشد، در تحت سرّ محافظت خدای قرار می‌گیرد و لذّتی که این شخص می‌برد، از لذتی که بعضی از نعمت‌های ظاهری می‌برند، بیشتر است و در فقدان بلا مشتاق آن است. چون در تحت آتش بلا و محنت انوار نعمت‌ها می‌باشد و تحت انوار نعمت‌های ظاهری آتش بلا و محنت آشکار می‌گردد.

چه‌بسا به‌وسیلهٔ بلا، عدهٔ زیادی نجات پیدا می‌کنند و چه‌بسا به‌وسیلهٔ نعمت‌ها عدهٔ زیادی هلاک می‌شوند.

خدا مدح نکرده است، بنده‌ای از بندگان خود را از زمان حضرت آدم تا پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم ما، مگر بعد از بلاها و وفاداری که در حق عبودیت کرده باشد.

پس کرامات خداوند به حقیقت در آخرت، ابتدای آن بلا بوده و نتایج خوشی‌های دنیوی در آخرت بلاست.

کسی که از دام بلاها بیرون شد، چراغ مؤمنین و مونس مقرّبان و راهنمای قاصدین الهی می‌گردد.

در عبدی که از محنت شکایت کند خیری نیست، با این‌که در هزاران نعمت و راحتی بوده است. کسی که در بلا حق صبر را به جا نیاورد، حق شکر در وسعت نعمت را به جا نمی‌آورد و کسی که حق شکر را در نعمت‌ها به جا نیاورد، البته از پایداری و صبر در بلا محروم خواهد بود.

و کسی که از صبر در بلا و شکر در نعمت محروم شد، از جملهٔ محرومین خواهد بود. حضرت ایوب علیه‌السلام در دعایش می‌فرماید: «خداوندا! هفتاد سال، مرا نعمت‌ها دادی، اگر هفتاد سال به من بلا بدهی (بنده صابر توأم)».

وهب بن منبّه گفت: «بلا برای مؤمن همانند پای بند برای حیوانات و زانو بند برای شتر است». حضرت علی علیه‌السلام فرمود: «صبر برای ایمان همانند سر برای بدن است و سر صبر بلاست و این را غیر عالمان درک نمی‌کنند.»