رضا

صفت رضا این است که شخص به چیزی که محبوب یا مکروهش هست، راضی باشد. رضا شعاع نور معرفت است و راضی کسی است که از جمیع اختیارش فانی و منصرف باشد و حقیقتاً کارش رضایت‌بخش است.

رضا اسمی است که در آن معانی عبودیت جمع شده است.

حضرت صادق علیه‌السلام از پدرش حضرت باقر علیه‌السلام شنید که فرمود: «تعلق قلب به هر موجود، شرک؛ و به مفقود (معدوم) کفر است.»

این علاقه به موجود و معدوم از طریقهٔ رضا خارج است. عجب دارم از کسی که ادعای عبودیت خداوند می‌کند، اما در مقدّرات خود با خدا منازعه دارد؛ اما عارفان، راضی به تقدیرات هستند.