بهتان

اگر کسی پشت سر انسان چیزی بگوید که در او نباشد به او بهتان زده است. درواقع خطا و گناهی را بدون جهت به دیگری نسبت داده است و این عمل – به قول قرآن -بهتان و گناه بزرگ و آشکاری است. بهتان زننده معیاری در کارش ندارد؛ لذا به یکی دزدی، به دیگری رشوه و به دیگر زنا را نسبت می‌دهد. بهتان خواه برای مقابله و انتقام باشد یا برای دفع توهّم کسی نسبت به خانواده‌اش و یا از روی حسادت و کینه، آبروی طرف مقابل را می‌برد. بهتان از آفات زبان است و دارنده این صفت حتماً ایمان ندارد و خبر ندارد که قیامت خداوند او را «بر تلّی از آتش وادارد» و او را برمی‌انگیزد به حالتی که چرکی که از زنان بدکار درآید از او به درآید. پس بهتر است از انتشار و شایعه هر نوع اکاذیب و نسبت ناروا دوری کند و با اهل بهتان مجالست نکند و فکر خویش را درباره نوامیس و اموال مردم کوتاه کند و در حضوروغیاب، ذکر خیر و خوبی‌های آنان را بازگو کند و از کار گذشته خود توبه کند و از کسانیکه نسبت بهتان به آن‌ها زده رضایت بطلبد تا خداوند در رحمت و گشایش خود را به روی او باز کند.