بِشر
بِشر به معنای انبساط و گشاده‌رویی است.
بشر خوش‌رویی است.
یکی از آثار جذب نفوس در خوش‌رویی است. لذا عبوس و اخمو بودن را امامان نهی کرده‌اند؛ و کلّاً افرادی که خوش‌رویی دارند، دوستدار و خواهان هم زیاد دارند؛ و برعکس آدم‌هایی که صورت‌های گرفته دارند و با گرفتگی با مردم برخورد می‌کنند، خیلی‌ها آرزو دارند با اینان روبرو نشوند.
از نشانه‌های مؤمن شادی در صورت است.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «اَلمؤمنُ بِشرُهُ فی وَجهِهِ وَ حُزنُهُ فی قَلبِهِ: شادی مؤمن در رخسار و اندوهش در دل اوست.»
اگر یک غیر مسلمان هم سرور ظاهری داشته باشد، خواهان دارد اگرچه دینش درست نباشد. در نتیجه یک خُلق عمومی که همهٔ مردم کره زمین داشته باشند، جذاب است همین بِشر در صورت و خوش‌رویی است.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله فرمود: «ای فرزندان عبدالمطلب، شما با دارایی و اموالتان نیروی برخورد با مردم را ندارید پس با آنان با چهره‌های بشّاش و خوش‌رویی برخورد کنید.»
امام باقر علیه‌السلام فرمود: «خوش‌رویی و گشادگی چهره، مهرآور و نزدیک کننده به خداست.»
خوش‌رویی غیر خوش‌اخلاقی است. خوش‌اخلاقی جامع است ولی خوش‌رویی در یک قسمت است. چون کسانی هستند که خوش‌رو هستند ولی حرص، حسد، کینه و … دارند. پس خوش‌رویی عام است ولی اینکه در دلش چیست این چیز دیگر است.
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «سلام کردن به مردم و گشاده‌رویی، صدقه است.»
ندانی تصدّق بوَد روی خوش؟ **** بشاشت نشان باشد از روی خوش
عبدالله بن سنان از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند: «همانا برای اهل بهشت ۴ علامت و نشان است: روی گشاده، زبان نرم، قلب مهربان، دست به عطا و بخشش.»
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «البِشرُ شیمَةُ الحُرِّ: گشاده‌رویی، روش آزدگان است.»