بیهوده
بیهوده به معنای باطل، یاوه، بی‌فایده و عبث است.
در سوره انعام ۳۲ فرمود: «و مَا الحیاةَ الدّنیا اِلّا لَعبٌ وَ لَهوٌ: و زندگی دنیا جز بازیچه و سرگرمی نیست.» پس اشتغال به امور بیهوده از لهو و لعب و لغویات سالک را از تحصیل کمال بازمی‌دارد.
سالک در مسائل سطحی و زودگذر توقف ندارد. در سوره فرقان ۷۲ فرمود: «هرگاه بر بیهوده‌ای گذر کنند از آن کریمانه گذر کنند.»
و سخن بیهوده و بدون علم و آگاهی بر زبان نمی‌آورد. چرا که غالباً حرف‌های لغو و بیهوده برای جلب معصیت آماده‌ترند و برای روح و روان و قبر و قیامت جز تباهی چیزی به بار نمی‌آورند. پیامبر صلی‌الله علیه و آله به یکی از یارانش که مریض بود بشارتی دادند. مادرش گفت: فرزندم بهشت بر تو گوارا باد. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمودند: «چه میدانی؟ شاید حرف‌های بیهوده گفته یا از بذل چیزی که به او ربطی نداشته، منع کرده باشد.»
و آن‌که سالک بیهوده نمی‌شنود. در سوره قصص ۵۵ فرمود: «و چون بیهوده شنوند از آن دوری می‌گزینند.»
و نعمت‌های الهی را ضایع نمی‌کند و به سراغ بیهوده‌ها نمی‌رود. مثلاً در وقت بیکاری سرگرمی‌اش به چیزهایی که مظهریت دنیا دارد مثل بازی‌های کامپیوتری نباشد.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «مجالس بیهوده ایمان را تباه کند.»
و اندیشه بیهوده به سر نمی‌پروراند و ادعای بیهوده ندارد.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «خداوند سبحان هیچ کاری را بیهوده وانگذارد تا او به لغو و بازیچه بگذارند.» جانم آلوده است از بیهودگی من ندارم طاقت آلودگی