تجلّی صفت رضا

هرگاه حق به صفت رضا تجلّی کند که لطیفه آرامش است، به این علّت که بنده خود را برای خدا پاکیزه می‌کند، به صفای عبودیت همراه شود. نور رضا با حقیقت وجود مستعدش به پذیرفتن اوصاف قدم؛ و فانی شود از او رضای اکتسابی در نعمت حق. پس راضی می‌شود در قبال حق به رضای حق و راضی می‌شود حق به رضای او، از این‌که متّصف می‌بیند او را به صفت خود. پس خداوند نگاه می‌دارد او را در جریان پیدا کردن خواطرِ ناپسند که موجب منازعت با رضای قدم است. پس رضایش رضای حق می‌گردد و رضای حق، رضای او می‌شود و مساوی می‌شود شواهد امتحان نزد او و خدای بزرگ بر این‌که هر چه از حق می‌آید، به حق برمی‌گردد، فرمود: «رضی‌الله‌عنهم و رضوا عنه: حق از ایشان راضی شد و آنان از خدا راضی شدند».