سید بن طاووس گوید: در تعقیب نماز ظهر به امام صادق علیه‌السلام باید اقتدا کرد در دعا برای امام زمان علیه‌السلام چنان‌که ابو محمّد هارون الدنبلی، از ابو علی محمّد بن الحسن بن محمّد بن جمهور قمی، از پدرش محمّد بن جمهور، از احمد بن الحسین سُکّری، از عباد بن محمّد مدائنی روایت کرده، که گفت: بر حضرت ابوعبدالله امام صادق علیه‌السلام در مدینه وارد شدم، هنگامی‌که از نماز واجب ظهر فراغت یافت درحالی‌که دست‌هایش را به سمت آسمان بلند کرده بود می‌گفت:
| ۱- أَی سٰامِعَ کُلِّ صَوْتٍ أَی جٰامِعُ أَی بٰارِئَ کُلِّ نَفْسٍ بَعْدَ الْمَوْتِ أَی بٰاعِثُ أَی وٰارِثُ أَی سَیِّدَ السّٰادَةِ أَی إِلٰهَ الْآلِهَةِ. أَی جَبّٰارَ الْجَبٰابِرَةِ أَی مَلِکَ الدُّنْیٰا وَ الْآخِرَةِ أَی رَبَّ الْأَرْبٰابِ أَی مَلِکَ الْمُلُوک أَی بَطّٰاشُ أَی ذی [ذَا] الْبَطْشِ الشَّدیٖدِ أَی فَعّٰالًا لِمٰا یُریٖدُ* أَی مُحْصیٖ عَدَدِ الْأَنْفٰاسِ وَ نَقْلِ الْأَقْدٰامِ أَی مَنِ السِّرُّ عِنْدَهُ عَلٰانیٖةٌ أَی مُبْدِیَ أَی مُعیٖدُ أَسْأَلُکَ بِحَقِّکَ عَلیٰ خِیرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ وَ بِحَقِّهِمُ الَّذیٖ أَوْجَبْتَ لَهُمْ عَلیٰ نَفْسِکَ أَنْ تُصَلِّی عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیتِهِ | ۱- ای شنوندهٔ هر صدا! ای جمع کننده! ای آفرینندهٔ هر جانی پس از مرگ، ای برانگیزنده! ای ارث‌بر! ای آقای آقایان! ای معبودِ معبودان! ای در هم شکنندهٔ سرکش‌ها! ای پادشاه دنیا و آخرت! ای پروردگار پروردگاران! ای پادشاه پادشاهان! ای سخت کوبنده! ای به شدّت مؤاخذه کننده! ای آن‌که هر چه بخواهد انجام دهد! ای شمارندهٔ نفس‌های خلق و گام زدن‌ها! ای کسی که راز نزد او آشکار است! ای پدید آورندهٔ موجودات! ای بازگردانندهٔ آن‌ها! از تو می‌خواهم به حقّ خودت بر برگزیدگان خلقت، و به حقّی که برای آنان بر خودت لازم شمرده‌ای که بر محمّد و خاندانش درود فرستی. |
| ۲- وَ أَنْ تَمُنَّ عَلَی السّٰاعَةَ بِفَکٰاکِ رَقَبَتیٖ مِنَ النّٰارِ وَ أَنْجِزْ لِوَلِیِّکَ وَ ابْنِ نَبِیِّکَ الدّٰاعیٖ إِلَیْکَ بِإِذْنِکَ وَ أَمیٖنِکَ فی خَلْقِکَ وَ عَیْنِکَ فی عِبٰادِکَ وَ حُجَّتِکَ عَلیٰ خَلْقِکَ عَلَیهِ صَلَوٰاتُکَ وَ بَرَکٰاتُکَ وَعْدَهُ اَللّٰهُمَّ أَیِّدْهُ بِنَصْرِکَ وَانْصُرْ عَبْدَکَ وَ قَوِّ أَصْحٰابَهُ وَ صَبِّرْهُمْ وَافْتَحْ لَهُمْ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطٰاناً نَصیٖراً وَ عَجِّلْ فَرَجَهُ وَ أَمْکِنْهُ مِنْ أَعْدٰائِکَ وَ أَعْدٰاءِ رَسُولِکَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمیٖنَ.(۱) | ۲- و همین حالا بر من منّت نهی و گردنم از آتش رها گردد، و وفا کن به وعدهٔ ولیّ خود و فرزند پیامبرت، دعوت‌کنندهٔ به سویت و به اجازه‌ات، و امین تو در خلایق، و چشم تو در بندگانت و حجّت تو بر خلقت که درود و برکاتت بر او باد، وعده‌ای را که به او داده‌ای. بارالها! به نصرتت تأییدش کن، و بنده‌ات را یاری فرما، و یارانش را نیرو بخش، و شکیبایشان گردان و برای آنان از جانب خود قدرتی قرار ده که همیشه یارشان باشند و فرجش را تعجیل کن، و او را بر دشمنانت و دشمنان پیامبرت توانایی بخش، ای بخشنده‌ترین بخشندگان»! |
راوی گفت: فدایت شوم! آیا چنین نیست که برای خودت دعا کردی؟ فرمود: برای نور آل محمّد صلّی‌الله علیه و آله و سابق ایشان و انتقام گیرنده از دشمنانشان به امر خداوند، دعا کردم. عرضه داشتم: خداوند مرا فدایت سازد، هنگام خروجش کی خواهد بود؟ فرمود: ….