تفویض (واگذاردن)

هرکس کار خود را به خدا واگذار کند، همیشه در آسایش است و عیش او خوب و دائمی خواهد بود. تفویض کنندهٔ حقیقی کسی است که همتش غیر خدا نباشد. چنانکه حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در شعری فرمود: «به آنچه خدا برای من قسمت کرده، راضی‌ام و کار خود را به خالقم تفویض کردم. چنانچه خدا از قبل به من احسان داشته، همان‌طور آینده هم به من نیکی کند.»

خداوند دربارهٔ مؤمن آل فرعون (حبیب نجار) فرمود: «من کارم را به خدا تفویض می‌کنم و او به بندگانش بصیر است، پس خدا او را از بدی و مکر فرعون حفظ کرد و آل فرعون را به بدترین عذاب دچار نمود.» (مؤمن: ۴۵-۴۴)

تفویض مرکب از پنج حرف است و هر حرفی از آن حکمی جداگانه دارد. هر کس احکام این حروف را به جا آورد، هر آینه حقیقت تفویض را انجام داده است. تای تفویض، اشاره به ترک تدبیر در دنیاست و فاء آن، به فنا و از بین رفتن هر همّت که جنبهٔ خدایی ندارد، اشاره دارد.

واو آن، اشاره به وفای به عهد و تصدیق وعدهٔ الهی است و یاء آن، اشاره به دور کردن از خود و یقین به خداست و ضاد، اشاره به ضمیر خالص برای خدا و ضرورت به خدا داشتن است. شخص تفویض کننده، صبح نمی‌کند مگر از جمیع آفات سالم باشد و شب نمی‌کند مگر دینش در عافیت است.