تهوّر
تهوّر به معنای بی‌باکی و بی‌پروایی که به‌واسطهٔ آن دچار حادثه و آسیبی شدن.
اگر کسی با بی‌باکی دست به کاری زند که از نظر شرع و عقل ممنوع است، آن را تهوّر نامند.
به‌عبارت‌دیگر جنبهٔ افراط صفت شجاعت تهوّر است.
جبن است عار و هست تهوّر نشان جهل **** حدّ وسط شجاعت مرد است در جدال
احتراز نکردن از آنچه باید بپرهیزد و انداختن خود به مهالکی که عقلاً و شرعاً ممنوع است، تهوّر است.
در سوره بقره ۱۹۵ فرمود: «و لا تلقوا بِایدیکُم الی التَّهلُکُهِ: با دست خویش خود را به نابودی نیفکنید.»
و هرکس صاحب این صفت باشد و خود را از آنچه عقل و شرع به لزوم محافظت آن حکم می‌کند حفظ نکند، از نوعی جنون و دیوانگی خالی نیست و می‌توان گفت برخی از این بی‌باکی‌ها حکم خودکشی را داراست مثلاً در گرداب و امواج دریا برای خودنمایی، خویش را در معرض هلاکت قرار می‌دهد.
اگر شخص صاحب این صفت نتوانست نمایش بی‌پروایی خود را انجام بدهد، هم نزد خلق و هم نزد خالق شرمنده است و عاقبتش ملامت و پشیمانی است و اگر پیروز شود سبب غرور و گستاخی و تهوّر دیگری شود.
پس مبتلا به این صفت ابتدا مفاسد دنیوی و اخروی آن را در نظر آورد و در نظر داشته باشد تدبّر و تعقّل از اصول اوّلیه اقدام به هر کاری است و عاقبت‌اندیشی بر اساس شرع و وجدان از اصول دیگر است که در نتیجه، هر صاحب‌خرد دست به کاری نمی‌زند که موجب خسارت و مذمّت قرار گیرد.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «مَن اَضاعَ الحَزم تَهَوَّر: هرکه دوراندیشی را تباه سازد، بی‌باک شود.»