حرام خواری

از مصادیق دنیادوستی می‌توان خوردن اموال حرام را نام برد که از کسب حرام مانند ربا و بیع مسکرات باشد یا از گرفتن مال یتیم و مظلوم باشد یا برایش از مال دزدی و غصبی و مانند آن بیاورند. مریض این رذیله قلبی آلوده و زنگ آلوده دارد و هیچ حال مناجات باقاضی الحاجات را ندارد که از مهالک بزرگ نفس همین است. مال حرام در هر قسمت از زندگی آمد از خانه و لباس و خوراک و مانند آن، عمل شخص مقبول حق‌تعالی نمی‌شود و حتّی در نسل و فرزندان او آثار سوء ظاهر می‌شود و خودش هم از اهل جهنّم خواهد شد. صاحب این مرض، اوّل کاری باید بکند؛ اموالی را که از حرام به دست آورده به صاحبش بدهد و آن‌هایی را که نمی‌شناسد به‌عنوان ردّمظالم به فقرا بدهد و راه توبه عملی را پیشه خود کند و با افرادی که دنبال کسب حرام هستند، رفت و آمد نکند و متوّجه باشد هر ذرّه حرام براثر مرور زمان بر قلب، اثر سوء می‌گذارد. بی‌باکی را در اخذ نامشروع کنار بگذارد به مهمانی افرادی که غذایشان ناپاک است نرود تا در معرض این آفات بزرگ قرار نگیرد. اگر خدای‌ناکرده فرزندی از مال حرام نطفه‌اش بسته شد و فرزند بد رد آمد، خود را ملامت کند نه فرزند را که چیز حرام هیچ‌وقت مبارک نخواهد بود. پس در همه احوال از روز و شب، مواظبت کند که خدای‌ناکرده در زندگی – مال نامشروع به هر شکلش – نیاید و از خدای تعالی توفیق این عمل را استمداد کند تا بهره حلال او بیشتر. آینده خود و فرزندانش خوب‌تر گردد.