حسرت

یکی از اسماء روز قیامت «روز حسرت» است که در آن روز عدّه‌ای می‌گویند: ای حسرت بر آنچه از ما برفت و افراط و تفریط کردیم. اینان در دنیا زحمت می‌کشند امّا به چیزی از متاع آن نمی‌رسند، دنبال ریاست می‌دوند امّا به کام آن نمی‌رسند و یا زود از دستشان می‌رود. در پی شهوات می‌دوند امّا یا زود از دست می‌دهند و یا به خاطر افراط به مشکلات عدیده برمی‌خورند. در دنیا به خاطر هر خسران و زیان و غبن، در پشیمانی هستند و حسرت می‌خورند. آیا واقعاً حسرت و تأسّف در همه‌چیز است یا حسرت در اموری است که غیر قانون خدا به‌کاررفته است؟! چرا فلان چیز را ارزان فروخت و فلان خانه را آن‌وقت نخرید و با فلآن‌کس چرا شریک نشد و…. پس حسرت بر مظاهر دنیوی خطا و بر حقایق تأسّف خوردن رواست امّا حسرت بر اینکه چرا دیگری حال عبادت و مناجات و تقوا دارد و او بی‌حال است مقوله‌ای است دقیق!! حسرت بر امور اعتباری و دنیایی لغزش است خواندن تاریخ پیشینان درس عبرتی است تا با آئنیه عبرت‌ها حسرت‌ها خاموش گردد و دل به یقین‌ها بارور شود. اصل را بر این قرار بدهد که هر چه رفت، که رفت. نقد را خوب استفاده کند و به آینده الهی امیدوار باشد و هیچ‌گاه آخرت را به دنیا نفروشد تا زیان‌کار نشود و با افرادی که حکیم هستند و به مشیت الهی دل داده‌اند نزدیک شود تا قرب به آنان موجب ازدیاد توحید و ایمان گردد و بر رفتنی‌های دنیا تأسّف نخورد.