حفظ امانات الهی
در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام رسیده است که فرمود: «امین، امین نمی‌شود، مگر آنچه از اموال و اسرار و فروج که نزدش به امانت است را مراعات کرده و بعد به صاحبانش برگرداند.» وقتی نزد انسان مال یا اسرار یا کنیز و غلامی را به امانت گذاشتند، باید در حفظ و نگهداری آن بکوشد تا به وقتش این عاریه و امانت را به صاحبش برساند. خداوند نیز این نفس و جوارح انسانی را چند روزی به رسم امانت به ما داده تا در تعالی و ترقّی او بکوشیم و آن را خوب نگه داریم، نه آنکه به خاطر افراط و تفریط از بین برده و نابودش کنیم و آن را به راه غیرمستقیم بکشانیم. این نفس مال خداست. از اوست و به‌سوی او برمی‌گردد. مراقبت از آن لازم است تا به جایگاه اصلی خودش بازگردد. در امانت‌داری شیاطین وسوسه می‌کنند تا امانت شکسته شود و از بین برود. ایشان در خراب کردن آن کوشا هستند، مگر کسانی را که خدای متعال حفظ کند و به آن‌ها توفیق عصمت و مراقبت عطا فرماید. وقتی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام حضرت زهرا (س) را درون قبر می‌گذاشت به رسول‌الله چنین خطاب کرد: «یا رسول‌الله! ودیعه و امانتی را که به من دادید به‌سوی شما بازمی‌گردد اگر آثار زخم و شکستگی در تن دخترتان مشاهده می‌شود، از من نبوده. زهرا به شما خبر می‌دهد که این امّت چه ظلم‌هایی به ما کردند».
منظور این است که حضرت در حفظ ودیعه و امانت رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله مراعات تامّ داشته و مراقبت و محافظت او را روا داشته است، لکن عدم مراقبت امّت باعث شکستگی و مجروح شدن حضرت زهرا علیها السلام شده است.
وظیفهٔ هر سالکی این است که مراقبت و حفظ امانت نفس کند. اگر حادثه‌ای هم پیش آمد، کمال مراعات را نموده باشد امّا اگر به مشکلی برخورد شود، نزد حق‌تعالی مأجور است.
انسان گاهی در امتحانات الهی سر دو راهی قرار می‌گیرد. کسی گفته بود: «میان مادرم و زنم توافق نیست. مادرم یک چیز می‌گوید و خواسته‌اش زیاد است و زنم جوان است و دختر مردم به رسم امانت. مادرم می‌خواهد دختر مردم همانند برده در اختیار او باشد، چه کنم»؟! وظیفه این است که تا حدّ توان مراقبت دو طرف بشود، امّا درگیری مادر و عیال در نبود شخص احتمال پیشامد و حوادث، امتحانی است که مورد سرزنش الهی قرار نمی‌گیرد. چرا که از قوّه و قدرت شخص به دور است. امّا باید رجوع به جایگاه اصلی مراقبت نفس و امانت‌داری کند. نفس درون انسان است و خارج از آن نیست. روح به تعالی میل دارد و نفس به سفلیٰ. هوای نفس به شهوات رغبت دارد و عقل زاهدانه به اعتدال. قلب به طرف احسان و ایثار مایل است و صفت بخل به طمع. این‌ها همه در درون است و مراقبت در خراب نشدن نفس که امانت الهی است لازم می‌باشد و عدم حفظ آن مورد ملامت و عقاب حق قرار خواهد گرفت.