حکیم

حکیم به معنی حکمت کردار، آنکه از روی حکمت و مصلحت کار انجام دهد.

۹۷ بار در قرآن آمده که فقط در ۵ محل صفت قرآن است. «یس و القرآن الحکیم» (یس ۱)

قرآن حکیم است؛ زیرا حکمت و حقایق معارف در آن استوار است و یک‌بار در سوره دخّان ۴ صفت امر آمده و بقیّه همه دربارهٔ حکیم بودن خداوند سبحان است.

خداوند حکیم است یعنی به مقتضای حکمت و بر مصلحت، قضای او جاری می‌شود و کار بیهوده و عبث در افعال او وجود ندارد.

احاطه علمی حق سبب می‌شود که همه چیز را به تدبیر ایجاد و هر چیزی را به اندازه قابلیّت و ظرفیت عطا کند؛ به غرض خاص خلق می‌کند و به حکمت عنایت فرماید.

کمال مطلق است و در فعلش عیب نیست و آنچه می‌آفریند، به قدرت کامله و بر استحکام و استواری خاص می‌باشد.

حکیم بودنش دلیل بر حکمت اوست که به مصلحت و غرض ایجاد و احسان نماید، چه ما حکمتش را درک کنیم و یا درک نکنیم.

در سوره بقره ۳۲ فرمود: «اِنّکَ انتَ العلیم الحکیم: بی‌گمان تویی که دانای فرزانه‌ای»

تا بدانی کو حکیم است و خبیر **** مُصلحِ اَمراضِ درمان‌ناپذیر (مثنوی)