خالق

خَلْق به معنای آفریدن و آفریده است و اصل خلق به معنی اندازه‌گیری و تقدیر است و چون آفریدن توأم با اندازه‌گیری است؛ به عبارت دیگر اصل خلق، اندازه‌گیری درست می‌باشد که در ابداع شیء و ایجاد آن به کار می‌رود.

خالق کسی است که خلق را آفرید و آن‌ها را بدون مثل و مانند قبلی ساخت. در سوره فاطر ۳ آمده: «هل من خالق غیر الله» و گاهی هم مراد از خلق تقدیر و اندازه‌گیری است.

خالقِ افلاک او، وَ افلاکیان **** خالقِ آب و، تراب و، خاکیان (مثنوی)

خداوند آفریننده مطلق است و همه اشیاء و موجودات را خلق کرد و به هر موجودی به اندازه و تقدیر خاصّ خودش قالب زد و صورتگری کرد.

او فاعل بِالذّات است و نظام احسن را در آفرینش بنا نهاد و دائم به ایجاد و ابداع در خلقت می‌باشد. تمام لوازم مورد نیاز و قابلیّت را در خلقت هر چیز دقیقاً عطا کرد تا آفرینشی متعادل و زیبا دارد. (مرموزات اسماء ص ۴۰)

لَمْ یَلدْ لَمْ یولَد او را لایق است **** والِد و مولود را او خالق است (مثنوی)