خانقاه

خانقاه و خانگاه، خانهٔ عبادت درویشان است.

غالب محققّین کلمهٔ خانقاه را معرّب خانگاه یعنی سفره‌خانه و جای غذا خوردن می‌دانند به این اعتبار که در خانقاه برای صوفیه، خاصّه مسافران و رهگذران، غذا و وسایل راحت آماده بوده و اساس بنای خانقاه برای این بود که درویشان بی‌مسکن، خاصّه فقیران صوفیه به هر شهری وارد شوند، جای منزل و خوراکی داشته باشند. خانقاه، جایگاهی است که صوفیه و دراویش در آن جمع می‌شوند و به ذکر و فکر و سماع می‌پردازند.

خانقاه محلّی است برای اجتماع صوفیه و دراویش جهت انجام مراسم و اعمال اختصاصی خویش.

بنا بر روایتی خانقاه به‌وسیله امیری ترسا تأسیس شده در رملهٔ شام.