خوض در باطل

از امراضی که در قرآن به اشاره‌شده که موجب بدبختی می‌شود فرورفتن در مطالب یاوه و باطل است. فرورفتن در کلمات و مطالب و چیزهایی که جنبه فجور و باطل و شهوت و فحشا و منکرات را دارد تنها به لفظ نیست بلکه در خود عمل آلودگی و فسوق آن ظاهر می‌گردد. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «خطاکارترین مردم در روز قیامت کسی است که در دنیا در باطل فرورفته باشد.» این افراد به قساوت قلب دچار هستند و در الفاظ کلمات رکیک بکار برده، در نیت آلوده به انحراف فکری بوده و در عمل گرفتار لغزش هستند و عاقبتی جز آتش جهنّم نخواهند داشت. پس بهتر است از نشست‌وبرخاست با اهل باطل دوری کند و زبان را از هر نوع یاوه و حرف‌های نامربوط و زشت ببندد. همیشه در امور واجب و مستحب سخن بگوید و عمل کند و از استماع حرف‌های صاحبان این مرض به کلّی خودداری کند. صاحب این مرض بداند که هر گناهی و باطلی از غیبت و تهمت و… هرکدام اثر سوء خودش را دارد و در اجتماع تاروپود انسان را به هم می‌زند. صفت خاموشی را شعار خود قرار دهد و از مراقبه بین حق و باطل کوتاهی نکند که به اندک غفلتی دوباره روی به بدی و زشتی کند. به تاریخ اهل باطل بنگرد که چه گناه‌های نابخشودنی در تاریخ، انسان‌ها به‌جا گذاشتند و نگاهش درس عبرتی باشد تا خود مانند آن‌ها گرفتار نشود.