درویش

درویش دو نوع است، درویشی که فقیر و مشتاق حضرت حق می‌باشند. درویشی که گرفتار نان خلق و از معنی معرفت و اشتیاق حضرتش تهی است. دستهٔ دوم که دنبال نان خلق هستند، اینان لایق نیستند تا در خالق محو باشند تا از یدالله ارتزاق کنند. اینان مردگان‌اند و درویش اطعمه اهل دنیا، برایشان اغذیهٔ نیکوکاران و ابرار نباید گذاشت که قابل‌هضم نیست. اگرچه خورنده‌اند، اما از عطایای حق محروم‌اند. اینان مانند مرغ خانگی، محبوس به غذای سرای دنیا هستند؛ و مانند پرندگان، بلندپرواز نیستند که آزادند و رزق آنان لا یحتسب به آنان می‌رسد؛ برای همین در مجامع روایی، امر به کار و کسب شده و از تکدّی نهی شده است، مگر کسی که عذر واقعی داشته است و مجبور به خواهش کردن از دیگران از دیگران می‌شود. درویش ظاهری، معشوق او، حق نیست؛ بلکه خلق و نان آن‌هاست. پس عاشق تصویر و گمان خود است. بلکه کسی که عاشق مجازی باشد و واقعاً با صدق باشد، همین سبب راه‌یابی به حقیقت می‌شود.بببببببببیییییییییییییییییییییییی