دعای امام زمان علیه‌السلام برای خودش
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: گویا او (حضرت مهدی علیه‌السلام) را می‌بینم که سوار بر اسبی آراسته که پیشانی آن از سفیدی درخشش دارد، از وادی‌السّلام عبور می‌نماید و به طرف رودخانهٔ سهله می‌رود و این دعا را می‌خواند:
۱- نیست معبودی مگر خداوند که به حق و حقیقت است، نیست معبودی مگر خداوند که با ایمان تصدیق می‌کنم؛ نیست معبودی مگر خداوند که با عبودیت او را بندگی می‌کنم.
۲- خداوندا! ای عزّت بخش هر مؤمن تنها و خوارکنندهٔ هر ستمگر کینه‌ورز. تو پناهگاه من هستی آنگاه‌که گرفتاری‌ها مرا به رنج اندازند و زمین با پهناوری‌اش بر من تنگ شود.
۳- خداوندا! مرا آفریدی درحالی‌که بی‌نیاز از آفرینشم بودی و اگر یاری تو نبود هر آینه مقهور و شکست‌خورده بودم. ای پخش‌کنندهٔ رحمت از جایگاه‌هایش و بیرون آورندهٔ برکات از معدن‌های آن.
۴- ای کسی که والایی و بلندی را به خودت اختصاص دادی، پس دوستانش به عزّت او عزّت‌مند می‌شوند. ای کسی که پادشاهان در برابرت خواری را بر گردن خود نهاده‌اند، پس از هیبت تو ترسناک‌اند.
۵- از تو می‌خواهم به اسمت که آفریدگانت از دسترسی بدان کوتاه است و همه به آفریدگانی تو اذعان دارند. از تو می‌خواهم که درود بر محمّد فرستی،
۶- و این‌که کار مرا حتمی نمایی و در فرجم تعجیل فرمایی و مرا کفایت کنی و عافیت بداری و حاجت‌هایم را برآورده کنی. همین ساعت همین ساعت، امشب امشب، همانا تو بر هر چیزی توانا هستی.(۱)