دوستی دنیا

آنچه برای زندگی دنیا خرج می‌شود و به کار گرفته می‌شود و درراه صحیح مصرف می‌گردد ممدوح و پسندیده است و صاحب آن مانند مجاهد در راه خدا می‌ماند تا جاییکه سفر کردن برای طلب رزق را خداوند دوست می‌دارد و از جانب امامان به ما رسیده کسی که کار نمی‌کند دعایش مستجاب نمی‌شود. پس بهتر است با مناعت طبع و قناعت، شرافتمندانه زندگی کند و به دنبال گدایی نرود. امّا اگر شخص به دوستی دنیا گرایش پیدا کند به لهو و لعب روی می‌آورد و آرزویش دراز می‌شود و حقوق واجبه را نمی‌پردازد. چون دوستی دنیا در دل جای گرفت رذایل مانند بخل، تکبّر، عجب و حسادت و… یکی‌یکی رسوخ می‌کنند. در درمانش گفته‌اند: عاقل دل به چیزی نمی‌بندد که از او جدا می‌شود. پس برای این علاقه زحمت چرا؟ بهتر است احوال دنیاپرستان را بنگرد که چگونه در عذاب دنیایی هستند و خودشان را به بی‌خیالی می‌زنند. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «اگر دوستی دنیا ارزش داشت خدا به‌اندازه شربتی از آن به کافر نمی‌داد.» امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «دنیا مانند مار زیبایی است که بچّه نادان به آن نزدیک می‌شود و دچار زهر او می‌شود ولی عاقل از آن می‌گریزد.» پس صاحب این رذیله بااحتیاط در دنیا زندگی کند و به زبان حال و قال به استغفار از گذشته بپردازد و از خدا استمداد کند تا حالش معتدل گردد و مغلوب تراکم و تکاثر متاع دنیوی نگردد و از زرق‌وبرق مظاهر دنیوی بکاهد و با اهل تقوا و قناعت هم‌نشینی کند تا سیره متشرّعه را سرلوحه زندگی خود قرار دهد.