دوستی مال

مال برای زندگی لازم است ولکن بعضی افراد، اکثر اوقات زندگی را صرف کسب مال می‌کنند و ذهن را در دام آن می‌افکنند؛ بااینکه روش عقلانی خلاف آن است و خداوند هم نمی‌خواهد بنده‌ای گرفتار حبّ چیزی شود که از او جدا گردد. مال اگر به طریق صحیح جمع شود و در راهش صرف شود بسیار پسندیده است و اگر به هر طریق جمع شود، در طریق بخل و امساک و اسراف و طمع پیاده شود – که نوعاً ریشه دوستی در آن جمع می‌شود – مشکل و مرضی است سخت که در درازمدت درمان و مداوا می‌شود. صاحب این مرض از خدا غافل است و به زینت دنیوی عاجل مشغول بوده و به نفاق دچار گشته و روح ایمان روز به روز از قلبش بیرون می‌رود. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله فرمود: «در هر امّتی گوساله‌ای – مانند گوساله سامری است و گوساله این امّت درهم و دینار می‌باشد.» حضرت عیسی علیه‌السلام فرمود: «به اموال اهل دنیا ننگرید که برق اموال آن‌ها نور ایمان را از دلتان بیرون می‌برد. صاحب این رذیله بهتر است به اقوام و مردمانی که درگذشته بودند بنگرد که مال دنیا چطور آن‌ها را هلاک کرد. پس برای عدم هلاکت لازم است دنبال شرف و آبروی اجتماعی و الهی برود و حقوق واجبه را ادا کند و عمرش را به کار و عبادت و راحتی تقسیم کند و به تعدیل، ساعات عمر را بگذراند. تا حدّ امکان به انفاق کردن و احسان در امور خیریه و یتیمان و بیوه زنان و غرباء و مانند این‌ها اهتمام بورزد که هم خود و هم خانواده‌اش را بیمه می‌کند و از حوادث بد نگه می‌دارد. قناعت را شعار خود نماید و با اهل درهم و دینار رفاقت ننماید و در امورش بر خدا توکل کند. به یاد مرگ باشد تا توجّهش به مال دینا کم شود و به قبرستان‌ها – که جای عبرت است – زیاد برود که دریابد آخر کار همه اینجا خواهد بود و توجّه داشته باشد که هر چه مال زیاد شود دوستی به آن زیادتر می‌شود و پریشانی در فکر هم افزون می‌گردد و هر چه در طلب مال کمتر رود، غصّه‌اش برای دنیا هم کمتر می‌شود و هم اعصاب انسان آرام‌تر است.