دون همّتی

انسان‌هایی که به خاطر ضعف درونی، مقاصد والایی ندارند و به اندک چیزی راضی می‌شوند و همّت را در راه رسیدن به کمالات و فضایل قوی نمی‌دارند، دون همّت هستند. چون ایمانشان سست است در مجاهدات نفسانی در جا می‌زنند و از استقامت به دور هستند و دنبال ترمیم و مداوا نمی‌روند. صاحب این مرض حتماً می‌داند که مردان بزرگ روزگار با همّت بلند به‌جایی رسیده‌اند و از استقامت و کوشش بی‌دریغ برخوردار بوده‌اند و هیچ‌گاه در تاریخ دیده نشده که کسی با سستی و عزم ضعیف و دون همّتی به‌جایی رسیده باشد و آن‌چه بر افراد از خزاین غیب الهی رسیده و دعایشان مستجاب شده و به توفیقاتی دست یافته‌اند براثر اراده محکم و همّت مستحکم بوده است نه از ضعف و سستی. پس با استغاثه و همّت، دست‌ها را بالا زده و با جهاد بر نفس و جدّ و جهد بر قلب و دل، مرزبانی بگذارد تا هر چه بوی رکود و جهود می‌دهد را دفع کند و با اهل شهامت و مجاهدان نفسانی ملازمت و مجالست کند تا به نفس آنان اراده قوی شود و سرمایه‌های درون به کار افتد و مشکلات حل شود و دعا مستجاب گردد تا هنگام مرگ از عمر گذشته پشیمان نگردد.