دوش

دوش در اصطلاح، مرتبه واحدیت را می‌گویند که مقام علم و امتیاز اسماء و اعیان است؛ و تعبیر از آن مرتبه به شب از آن جهت فرموده‌اند که در مرتبه واحدیت، حق‌تعالی از کمال ظهور ذاتی که به‌مثابهٔ روز بود تنزّل نموده، محتجب به حجاب اسماء و صفات گشته است.

و تعبیر نموده‌اند از آن به دیشب که در نظر کامل این معامله گویا دیشب بود.

چه ساز بود که بنواخت دوش آن مطرب

که رفت عمر و دماغم هنوز پر ز صداست؟ (حافظ)

دوش به معنای کتف در اصطلاح، صفت کبریایی حق را گویند.

چشم از آینه‌داران خط و خالش گشت **** لبم از بوسه ربایان برو دوشش باد (حافظ)