ذات الله

ذات حق‌تعالی من حیث هی از همهٔ اسماء و صفات معرّاست و از جمیع نسبت و اضافات مبرّا.

ذات، چیزی است که قائم به خود باشد. اسماء و صفات و نعوت، آثار و علامات ذات‌اند و جز صاحب ذات، آن‌ها را ندارد. آن‌چنان است که «القادر» اسمی از اسماء الهی است و «قدرت» صفتی از صفات وی.

بدان که اسماء حسنای الهی و صفات علیای ربوبی همگی حجاب‌های نوری هستند از برای ذات احدیّتی که همهٔ تعیّن‌های اسمائی در آن ذات احد مستهلک‌اند و همهٔ تجلّی‌های صفاتی در آن حضرت پنهان است.

زیرا غیب هویّت و ذات احدیّت برای هیچ‌کس جز در تعیّن اسمی ظهور نمی‌کند و در هیچ عالمی به جز در نقاب تجلّی صفتی ظاهر نمی‌شود. او را در این مرتبهٔ غیب هویّت، نه اسمی است و نه رسمی، نه تعیّنی برای او هست و نه از برای حقیقت مقدّس او حدّی است. در صورتی که اسم و رسم، خود حدّی و تعیّنی است.