ذو

ذو کلمه‌ای است به معنای صاحب و دارنده. در عربی در حالت رفع «ذو» و در حالت جر «ذی» و در حالت نصب «ذا» می‌گویند.

تثنیهٔ آن «ذوان» است و جمع آن «ذوون» می‌باشد. «یَحکُمُ بِهِ ذوا عَدلٍ منکُم» (مائده ۹۵) «ذات» مؤنث «ذو» است و به معنی صاحب نحو. «وَ السَّماء ذاتِ الحُبُک» (ذاریات ۷) و تثنیهٔ آن «ذواتان» است. «… ذواتا افنان» (رحمٰن ۴۹)