ذکر کثیر
در سوره احزاب ۳۵ فرمود: «وَ الذّاکرینَ الله کثیراً وَ الذّاکراتِ اَعَدَّ اللهُ لَهُم مَغفِرَة وَ اَجراً عَظیما: (خداوند برای) مردان و زنانی که خداوند را بسیار یاد می‌کنند، آمرزش و پاداشی عظیم آماده کرده است.»
و در آیه ۴۱ آمده: «یا ایّها الّذینَ آمنوا اذْکُرُ اللهَ ذکراً کثیراً: ای مؤمنان خداوند را بسیار یاد کنید.»
ذکر کثیر آن است که انسان هیچ‌گاه خدا را فراموش نکند. بدیهی است هرچه انسان بیشتر به یاد خدا باشد، خدا هم بیشتر به یاد او خواهد بود.
ذکر کثیر به معنی واقعی کلمه یعنی «توجّه با تمام وجود به خداوند» نه‌تنها با زبان و لقلقهٔ لسان.
امام صادق علیه‌السلام در حدیثی فرمود: «مراد از ذکر کثیر تسبیح حضرت فاطمه علیه‌السلام است.» و در حدیثی دیگر فرمود: «یکی از سخت‌ترین و مهم‌ترین اموری که خدا بر خلق فرض کرده ذکر کثیر است.»
سپس فرمود: «منظورم این نیست که سبحان‌الله و الحمدلله و لااله‌الاالله و الله‌اکبر بگوید. اگرچه این هم جزئی از آن است و لکن منظور یاد کردن خداست به هنگامی‌که با حلال یا حرام مواجه می‌شود، اگر اطاعت خدا باشد آن را انجام دهد و اگر معصیت باشد ترک کند.»
امام صادق علیه‌السلام فرمود: «سه چیز است که این امّت طاقت و توان آن را ندارند … سوم یاد خدا در هر حال است: ذکرُ الله علی کلّ حالٍ»
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله فرمود: «هرکس خداوند را اطاعت کند، بسیار یاد او کرده است هرچند نماز و روزه و تلاوت قرآن او اندک باشد.»
امام صادق علیه‌السلام دربارهٔ پدرش امام باقر علیه‌السلام فرمود: «پدرم بسیار یاد خدا می‌کرد. با او که راه می‌رفتم، مشغول ذکر بود. چون با او طعام می‌خوردم، او را مشغول ذکر می‌دیدم و چون با مردم سخن می‌گفت، سخن گفتن، او را از یاد خدا بازنمی‌داشت. پیوسته می‌دیدم زبانش به کامش چسبیده و مشغول ذکر لااله‌الاالله بود.»