راحتی

آسایش حقیقی برای مؤمن نیست مگر هنگام ملاقات خدا و غیر این مورد، راحتی دنیا در چهار چیز است:

۱. سکوتی که در آن حال قلب و نفس خود را و ارتباطش میان خود و خدا را بشناسی

۲. خلوتی [حلمی] که موجب نجات از آفات ظاهری و باطنی زمان باشد

۳. گرسنگی که به‌وسیلهٔ آن شهوات و وسوسه‌ها را بمیراند

۴. بیداری در شب که دل را نورانی، طبع را با صفا و روح را پاکیزه کند.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «کسی که صبح کند و از شرّ مردم ایمن و بدنش سالم و معاش روزش فراهم باشد، گویی همهٔ دنیا از آن اوست».

وهب بن مُنّبه گفت: در کتاب‌های پیشینیان نوشته شده که‌ای قناعت! عزت و ثروت با توست، رستگار شد هر کس با تو بود. ابودرداء گفت: «آنچه خدا برایم قسمت نمود، از دستم خارج نشود، اگر چه بر روی بال بادی باشد».

ابوذر فرمود: «کسی که به خدا اعتماد نکرده، هر چند در میان سنگ محکم و سخت باشد خدا پرده‌اش را قطع و او را رسوا سازد».

کسی در جهان زیان‌کارتر و ذلیل‌تر نیست به مثل کسی که خداوند ضمانت روزی او را کرده و قبل از خلق کردن متکفل روزی او شده، ولی او خدایش را تصدیق نکند. این‌چنین شخصی بر قوّت و تدبیر و کوشش خویش اعتماد کند و از حدود الهی تجاوز نماید و به اسباب ظاهری متوسل شود، با اینکه خداوند او را از این‌ها بی‌نیاز کرده است.