قناعت
اگر قانع قسم بخورد که مالک دنیا و آخرت شده‌ام، خدا او را، به جهت بزرگی شأن و مرتبهٔ قناعت تصدیق می‌کند.
پس چگونه بندهٔ قانع به آنچه خداوند قسمت کرده راضی نشود و او فرمود: «ما در میان بندگان معیشت آن‌ها را در دنیا قسمت کرده‌ایم». (زخرف: ۳۲)
پس به فرمودهٔ او اذعان کن و تصدیق نما آنچه خدا بدون هیچ علتی برایت خواسته است. هر کس به خدایش یقین پیدا کند روزی را از او دانسته و به اسباب ظاهری توجه نکند؛ و کسی که به آنچه خدا داده قناعت کند، از اندوه و ناراحتی و زحمت، در آسایش به سر برد و هرگاه در صفت قناعت نقصی پیدا شود، طمع و رغبت بیشتر شود.
طمع و رغبت در دنیا در اصل برای هر بدی هستند و صاحب این دو صفت از آتش جهنم نجات پیدا نکند مگر اینکه توبه کند.
پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «قناعت مُلکی است که زوال ندارد»؛ و این صفت مرکبی است که رضای حق بر آن است و صاحبش را به خانه حقیقی خود می‌رساند.
پس نیکو توکل کن از آنچه به تو نرسیده و راضی باش به آنچه به تو رسیده است.
«در برابر مصائبی که به تو می‌رسد شکیبا باش که این علامت کارهای مهم است». (لقمان: ۱۷)