راه رفتن
اگر عارف [عاقل] باشی هر وقت به جایی برای سفری می‌روی باید قصدی صحیح و نیّتی راست داشته باشی، زیرا نفس در معرض ارتکاب بیم و خطر است.
در راه رفتن با حالت تفکّر راه برو و از عجایب آفرینش خداوند هر جا که دیدی عبرت بگیر. کسی را مسخره مکن و با تکبر راه مرو و چشم خود را از چیزی که لایق دینت نیست بپوشان و خدا را بسیار یاد کن.
در روایت آمده است که: جاهایی که ذکر خدا در آن و بر آن می‌شود، در روز قیامت آنجا برایش شهادت می‌دهد و تا رفتن به بهشت برای او طلب آمرزش می‌کند.
در راه، با دیگران زیاد حرف مزن، چون برخلاف ادب است. بسیاری از راه‌ها کمینگاه و محل تجارت شیطان است و از کید او ایمن مباش. رفت و آمد خودت را در طاعت خدا و سعی در رضای او قرار بده، چراکه همهٔ حرکات تو در نامهٔ اعمالت نوشته می‌گردد.
خداوند می‌فرماید: «روزی آید که زبان و دست و پای آنان به آنچه کسب کرده‌اند شهادت بدهند». (نور: ۲۴)
و در جای دیگر از قرآن فرمود: «اعمال هر انسانی را بر گردنش آویخته‌ایم». (اسراء: ۱۳)