رخسار

رنگ و روی، گاهی از باطن خبر می‌دهد. خداوند در سورهٔ اعراف/۴۶ فرمود: «و علی الاعراف رجال یعرفون بسیماهم»: و بر جایگاه اعراف، مردانی هستند که به سیمایشان می‌شناسند. خداوند رخسار را معرِّف باطن دانسته، لذا عارفان حقیقی از سیمای مردم، درون آن‌ها را می‌شناسند. افرادی که سیمایشان ناخوش و زرد و کبود است دلیل بر غم و فشار درونی و مرگ را جلو روی خود می‌بینند؛ آنکه رخش سرخ و سفید است، دلیل بر خوشی و غم نداشتن است که نوعاً این مطلب، دلالت بر معلول دارد.