رداء
رداء در لغت به معنای بالاپوش، جبّه و هر لباسی که روی لباس‌های دیگر می‌پوشند.
رداء در اصطلاح عرفانی ظهور صفات حق بر عبد می‌باشد.
هست اُلوهیّت ردایِ ذوالجلال هرکه در پوشد، برو گردد وَبال (مثنوی)
در حدیث قدسی آمده: «اَلکبریاءُ ردائی وَ العَظَمَة اِزاری فَمَن نازَعَنی فیهما قَصَمتُهُ: کبریاء ردای من است و عظمت اِزار من و هرکس در این دو صفت با من به نزاع برخیزد، بکوبمش»
پس بنده‌ای اظهار کبریا کند، با وی منازعت کرده و مستوجب ردّ و طرد بود. چرا که کبر، ردای الهی است و سزاوار مرتبهٔ خدایی است که از جمیع نقاص بری است، نه لایق مرتبهٔ امکانی که به اکثر عیوب معیوب است و به اکثر نقایص، موسوم.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: «بزرگ‌منشی، ردای خداوند است و متکبّر با ردای خدا کشمکش دارد.»
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله فرمود: «حمد، ردای خداوند رحمان است.»