رفیع الدّرجات

رفیع به معنای رافع و بالا برنده است و نیز به معنای برتر.

حق‌تعالی بزرگ و عالی است و همیشه در این کار است که منزلت افراد را بلند کند و همه چیز را به رتبهٔ عالی و مراتب رفیع برساند. صعود و بزرگ شدن و به مقامات رسیدن در دنیا و آخرت مسئله ساده‌ای نیست. خداوند هرکس را که بخواهد به بلندای درجات می‌رساند.

در سوره غافر ۱۵ آمده: «رفیع الدّرجات ذو العرش: بالا برندهٔ رتبه‌ها و صاحب عرش است.»

رفیع الدّرجات، صفت فعل پروردگار است و رفیع صفت مشبّهه به معنای رافع است و گفته شده به معنای آن است که درجات قرب پیامبران و اهل ایمان را در بهشت بالا می‌برد و نیز گفته شده به معنای آن است که طبقات هفت‌گانه آسمان را بالا برده و نگه داشته است و نیز گفته شده بیان صفت فعل پروردگار است که عرش و عوالم امکانی را آن‌چنان رفعت داد که به قیاس عوالم نسبت به یکدیگر، تفاوت درجه و مقام زیاده بر تصوّر دارند.

بعضی دیگر گفته‌اند کنایه از رفعت شأن و قدرت سلطنت خدای متعال است.