زندگینامه
جناب آیت‌الله سید عبدالکریم کشمیری رضوی قدّس سرّه در سال ۱۳۴۳ هـ. ق در نجف اشرف در خانوادهٔ روحانی و سیادت «ذو گوهرین» چشم به جهان گشود. پدرش حجةالاسلام سید محمّدعلی کشمیری و مادر گرامی ایشان صبیهٔ آیت‌الله سید محمدکاظم یزدی فقیه نام‌آور بود.
از همان کودکی آثار استعداد و بزرگی و جذبه در ایشان مشاهده می‌گردید. در هفت‌سالگی به بیانی از استاد اخلاق آیت‌الله شیخ مرتضی طالقانی، متحوّل و سپس به دستور والد به علوم دینی مشغول شد. قبل از بلوغ، پدر به خاطر علاقهٔ شدید به لباس روحانیت ایشان را معمم کرد و در زمرهٔ علما به تعلیم و تعلم واداشت.
در کنار تعلیم و تعلّم، به دنبال بزرگان اخلاق و عرفان بود و افتخاراتی نصیبشان شد. در جوانی دارای ذوق خوشنویسی و نقاشی بود که بعضی تماثیل اجداد و اقوامش که از علماء بودند را می‌کشید و اکنون در مقبرهٔ جدّش مرحوم آیت‌الله سیّد محمّد کاظم یزدی، جدّش موجود است.
ذوق شعر هم داشتند و گاهی می‌سرودند و در علوم غریبه از اساتید این فن استفاده بسیار بردند تا جایی که در جفر، علم اعداد، علم حروف، زبر و بیّنات، اسماء الله، مربعات و مثلثات متبحر گشته بود.
لکن واردات قلبیه و مکاشفات غیبیه کاملاً ایشان را به ذکر و فکر، همراه با مجاهدات و ریاضات مشغول کرده بود تا جایی که الطاف خفیّهٔ صمدانی و تفضّلات علوی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام سراسر وجودش را پوشانده بود.
در سال ۱۳۶۴ با صبیهٔ مرحوم مجتهد فاضل میرزا محمّد شیرازی (ایشان شاگرد پدر و آقا ضیاء عراقی و میرزای نائینی بودند و از آنان اجازه اجتهاد داشته و در شیراز به رحمت ایزدی پیوست.) فرزند آیت‌الله شیخ کاظم شیرازی (ایشان پس از وفات آقا سید ابوالحسن اصفهانی مرجع شدند لکن چندان مرجعیتشان به درازا نکشید و زود به رحمت ایزدی پیوست) ازدواج کردند که ثمرهٔ این ازدواج سه پسر و چهار دختر بود.
در ۲۱ سالگی استاد عزیزش شیخ مرتضی طالقانی و در ۲۳ سالگی دیگر استاد عرفانش جناب سید علی آقا قاضی را از دست می‌دهد و در فقدان این دو استاد به سوگ می‌نشیند و در 2۶ سالگی وفات پدر، دیگر ضایعه‌ای بود که در جوانی به مدت پنج سال از ۲۱ تا ۲۶ سالگی او را داغدار می‌کند و خودشان فرمودند: «مرگ پدرم مرا بسیار متأثر کرد.»
از نظر علمی به خاطر قریحه و استعداد وافری که داشتند، سریعاً مراحل اجتهاد را طی کرده و به درجهٔ اجتهاد نائل شدند و شاگردان بسیاری را پرورش دادند.
در نجف ابتدا در مسجد جمال و پس از درگذشت آیت‌الله مظفر در مسجد مسابک (شیره پزها) و در سال‌های آخر اقامت در عراق، روزهای پنج‌شنبه و جمعه هر هفته در صحن سیدالشهدا اقامهٔ جماعت می‌نمودند.
ایشان بزرگانی را در علم، عرفان و اخلاقی درک کردند که در صفحات بعد بدان اشاره می‌شود.
استاد بر اثر گفتن کلامی علیه بعثی‌ها در عراق تحت نظر قرار می‌گیرند و پس از اطلاع یافتن از شهادت آیت‌الله سید محمدباقر صدر (جمعه ۱۹ فروردین ۱۳۵۹) دو روز بعد به تاریخ ۲۱ فروردین با خانواده بدون برداشتن هیچ وسیله‌ای دست‌خالی وارد ایران می‌شوند. سپس وارد شهر مذهبی قم گردیدند و پس از ۱۹ سال و ۳ روز سکونت و افاضهٔ فیض به طالبان سلوک و اخلاق و عرفان، به دیدار الهی نائل و در جوار ملکوتی عمه‌اش حضرت فاطمه معصومه علیها السلام مدفون شدند. والسلام علیه یوم یُبعثُ حیّاً