سخن

سخن ناپخته، جان را تباه می‌کند و گاهی حیات کسی را به هلاکت اندازد. گاهی آتش سخن، گروهی را به جان هم اندازد. دیده شده که کلام بی‌ادبانه، گاهی فتنه‌ای ایجاد کند، زبان دروازه‌ای ندارد، باید محکم، آن را با ادب و عقل و شرع بست. اگر جهان به‌مثابهٔ پنبه زاری باشد که سخن ناروا، آن را به آتش کشاند. سخن اولیا، جان‌فزا و مسیح آساست و مرده‌دلان را به بیانی، زنده می‌گرداند. اگر خواستی سخن شیرینی بگوئی، از شیرینی حظوظ نفس، باید پرهیز کرد؛ تا کلام تأثیر مثبت بر ذهن مستمع و مخاطب بگذارد.