سنت

سنّت، یعنی راه و روش، پس هر کسی روشی نیکو نهاد، دائماً آن سنت دنیوی و اخروی رشد می‌کند و اگر روشی ناخوش و ناپسند نهاد، آن سبب می‌شود که مورد لعن قرار گیرد و پای سنت گزار در گِل فرو رفته و برزخ و قیامتی سخت، در پیش دارد. لازم نیست که مدح کاری و ذم عملی، حتماً به نفرین لسانی اجراء شود، بلکه نفسِ خوشی‌ها و بدی‌های گذاشته شده، خودبه‌خود، اتوماتیک وار، به او بازمی‌گردد. پس میراث برندگان در دسته‌ای، بستگی به تناسب طالبان آن دسته دارد. همیشه آب شیرین و شور در جهان است و تا قیامت، خوبان و بدان در صفات و خصائل در کار زارند؛ اما بدبخت و نافرجام، کسی است که سنّتی ناروا و ناصواب بجای بگذارد که اثر وضعی آن، شخص را به تباهی و دوزخ می‌کشاند.