سلامتی
در هر جا و هر حالی که هستی، سلامتی دین و قلب و عاقبت کارهای خویش را از خداوند عزوجل بخواه و این‌طور نیست که هر کس آن را طلب کند، بیابد. پس چگونه کسی که در معرض بلا بوده، راهی برود که بر خلاف سلامتی باشد و با اصول سلامتی مخالفت کند و سلامتی را عین تباه شدن و تباهی را در سلامتی بیند؟!
سلامتی برای خلق در همهٔ عصر مخصوصاً در این زمان کمیاب است. از شرایط سلامتی این است که تحمّل جفای خلق و اذیتشان را داشته، بر بلاها صبر کند، با کمی معاش بسازد، از اموری که در عُرف رعایتش شرعیت ندارد، پرهیز نماید و زندگی را به قناعت و آسانی بگذراند.
پس اگر این‌ها حاصل نشد، بهترین روش، خلوت گزیدن است؛ و اگر قدرت بر گوشه‌گیری نداری، سکوت را اختیار کن، هر چند سکوت به مرتبهٔ عزلت نمی‌رسد. اگر قدرت بر سکوت نداشتی، سخنی بگو که منفعتی برساند، هر چند کلام به مرتبهٔ سکوت نمی‌رسد.
اگر این مرتبه را هم نتوانستی انجام دهی، باید از شهری به شهر دیگر سفر کنی و نفس را در بیابان‌ها به‌زحمت بیفکنی، به شرط آن‌که با دلی صاف و قلبی خاشع و بدنی صابر باشد.
خداوند می‌فرماید: «آنان که به خود ستم کردند هنگام مرگ، ملائکه به آن‌ها می‌گویند: در کجا و در چه حالی بودید؟ پاسخ می‌دهند: ما روی زمین ضعیف بودیم و کفّار بر ما غالب بودند گویند: آیا زمین خدا وسیع نبود که مهاجرت کنید». (نساء: ۹۷)
برای سلامتی، صحبت مردان صالح را غنیمت دان و با امثال خودت مفاخره منما و با مخالفین ستیزه نکن. اگر کسی گفت: من، در جواب بگو تو هستی تا سخن خاتمه یابد.
ادعای چیزی مکن، هر چند به صورت ظاهر عالِم به آن هستی و معرفت تو به آن رسیده باشد. اسرار خود را به کسی مگو، مگر کسی که دین‌داری‌اش از تو بیشتر باشد و کجا می‌توان چنین افرادی را یافت؟ هرگاه به این صفات مذکوره عمل کردی، سلامتی در دین را خواهی یافت و بدون تعلق به چیزی به خدا خواهی پیوست.