شناخت پیامبران

خداوند از خزائن لطف و کرم و رحمت خویش انبیا را بهره‌مند ساخت و به آنان از مخزن علمش آموخت و از میان همهٔ خلایق آنان را برای خود اختیار کرد.

هیچ‌کس از خلایق شباهت به اخلاق و احوال آن‌ها ندارد. خداوند آنان را واسطهٔ توجه خلق به خودش قرار داد و محبت و طاعت آنان را سبب رضایت و مخالفت و انکار آنان را سبب خشم خویش قرار داد. خداوند هر قوم و گروهی را امر کرد که از پیامبر زمان خود متابعت کنند؛ پس نمی‌پذیرد قبول طاعتی را مگر به طاعت از پیامبران و گرامی داشتن آنان و شناختن حرمت و دوستی و بزرگی و عظمت و مرتبهٔ آنان که نزد خداست. پس همه انبیای خدا را بزرگ بدان و مرتبهٔ بلند آنان را از غیر ایشان پایین نیاور و به عقل خود در مقامات و احوال و اخلاق آن‌ها تصرف و تفسیر مکن مگر به بیان محکمی که از نزد خدا، یا به اتفاق اهل بصیرت به شواهد رسیده باشد در فضایل و مراتب آنان. خدا آنان (که انبیا را پسر خدا دانند) را گمراه کرده و چشم‌هایشان را کور کرده. کجا توان کسی به حقیقت به مقامات الهی آنان رسد. اگر افعال و اقوال آنان را به کردار غیر ایشان مقابله کنی، هر آینه از مصاحبت ایشان خطاکار باشی و به معرفت آنان منکر شدی و به منزلت آنان نزد خدا جاهل شوی و از درجهٔ حقایق ایمان و معرفت ساقط گردی. پس به پرهیز و دوری کن.