غذا
هر چیزی در اطعمه و اشربه پاک و حلال باشد، ازدیاد توفیق آورد؛ و اگر حرام و ناپاک باشد توفیق را از بین برد. حضرت آدم علیه‌السلام به خوردن گندمی که نهی ارشادی داشت، هبوط کرد. پس هر غذایی مادی و معنوی که توفیق. حکمت و معارف از آن بجوشد، سبب رستگاری می‌گردد. اگر انسان برای ناچیزی از غذای دنیا که همانند خار خشک و بی‌طعم است آن را بخورد، سبب بی‌حالی و گزندگی می‌گردد. پس در پاکی غذاهای ظاهری باید توجه داشت که موجب رشد باشد نه ستیزگی. همان‌طور در معارف و مسائل روحی، نباید از میزان بودن آن‌ها با عقل و شرع و عرفان خالی باشد که اگر بی‌توجهی شود در صعود و نزول تأثیر بسزایی دارد.