غرور

انسان گاهی فریفته علم، مال، جمال، قدرت و…. می‌شود و خود را بهتر و بالاتر از دیگران می‌داند که در این صورت به جهل مرکب و خدعه شیطانی گرفتار می‌شود. در داشتن علم، مال، قدرت و… غرور می‌آید امّا در نداری‌ها نمی‌آید. انسان چون مغرور شد، بلندپروازی می‌کند. کارهای غیر متعادل انجام می‌دهد. دست به کارهای ناشایست می‌زند و مغبون و زیانکار می‌گردد. افراد مغرور حول و قوّه خود را می‌بینند و در آمال فرو می‌روند و به مجاز گرفتار می‌شوند و با قیاسات باطل بر نقدهای فانی تکیه می‌کنند. اسباب غرور در افراد مختلف متفاوت است؛ چه آنکه نوع دارایی‌ها هم متفاوت است. پس لازم است شخص مغرور، قدرت نامتناهی خدا را مورد توجّه قرار دهد و مبنای زندگی را بر آمال مجاز و امور اعتباری قرار ندهد. هم دارایی را از خدا بداند و هم شکر نعمت او کند تا نعمت از او زایل نگردد. فکر را در مسیر قیاس قرار ندهد و خلق را کوچک و حقیر نشمارد و از گفتن کلمات غرورآمیز پرهیز کند و باکسانی که به این مرض مبتلا هستند، دوستی نکند و بداند که روزی، همه‌چیزها از انسان گرفته می‌شود، پس از حالا امانت‌دار خوبی باشد.