غفلت

بی توجهّی به اوامر و نواهی الهی و اهمال در موازین اخلاقی و مصالح عرفی، سبب غفلت و سستی می‌گردد. چون غفلت بدترین دشمن انسان است لذا انسان غافل، اعمال نادرست انجام می‌دهد و گفتارش بی‌مورد است و شیوه خام و مکارانه را معمول می‌دارد. فرد غافل جهت قهقرایی را می‌پیماید و کارهای روزمره را بدون درک و کیفیت انجام می‌دهد. خداوند در وصف غافلان می‌فرماید: «اینان مانند چهارپایان هستند بلکه از آنان گمراه‌ترند. چون قلب دارند امّا تفقّه ندارند مثل‌اینکه نمی‌بینند همانند حیوانات بلکه گمراه‌تر و از غافلان می‌باشند.» غافل باید در اکتساب معارف بکوشد و بسیار خدا را یاد کند چنانچه حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام به آن سفارش فرموده‌اند که یاد خدا موجب جلای قلب و روشنی عقل می‌شود و از هر عملی که جنبه بی‌عقلی و حیوانی دارد خود را دور بدارد. عزم را در انجام طاعات مستحکم و شاداب بدارد. قبل از انجام هر کاری فکر کند که غفلت در آن نیاید که شیطان در ذهن رسوخ کند و موجب خرابی عمل شود و غفلت یکپارچه سراپرده نفس را بگیرد. از اهل مراقبه استفاده کند و راه ورود جهل و سستی را ببندد. خواطر را با استمداد الهی در مهار بگیرد تا در انجام واجبات و ترک محرّمات، پوچی و بی توجهّی و ضعف وارد نشود.