غیبت

غیبت بر هر مسلمانی حرام است و غیبت کننده در هر حال گناهکار است. غیبت آن است که کسی را به صفتی یاد کنی که نزد خدا عیب نباشد و یا کسی را مذّمت کنی درحالی‌که اهل علم آن را بد نمی‌دانند.

اما مبالغه کردن در یاد غایبی به صفتی که آن نزد خدا مذموم و صاحبش در آن سرزنش شود، غیبت نیست اگر چه صاحبش از شنیدن آن دل گیر شود، به شرط آنکه گوینده، خود دارای این صفت زشت نباشد و نظرش بیان کردن حق از باطل، از قول خدا و رسول باشد و غرضی غیر تبیین حق و باطل دین خدا، نداشته باشد.

اما اگر گوینده غرضش اظهار عیب، نه تبیین حق از باطل باشد، مؤاخذه خواهد شد، هر چند گفته‌اش دربارهٔ آن شخص درست باشد.

هرگاه غیبت کردی و به گوش طرف رسید، او را از خود راضی کن؛ و اگر به او نرسید، برایش طلب آمرزش کن.

غیبت حسنات را می‌خورد، چنانکه آتش هیزم را می‌خورد. خداوند به حضرت موسی علیه‌السلام وحی کرد: «شخص غیبت کننده اگر توبه کند، آخرین نفری است که به بهشت می‌رود و اگر توبه نکرد، اول کسی است که به آتش جهنم وارد می‌شود».

خداوند می‌فرماید: «آیا دوست دارید یکی از شما گوشت مردهٔ برادر مؤمن را بخورد، با اینکه از آن کراهت دارید». (حجرات: ۱۲)

غیبت به چیزهایی واقع می‌شود که عیبی در خلقت کسی و اخلاق و عمل و معامله (داد و ستد) و مذهب و نادانی و امثال این‌ها را داشته باشد.

ریشهٔ (سبب) غیبت بر ده نوع می‌باشد:

۱. برای تسکین خشم ۲. زشتی کاری برای گروهی علیه شخصی ۳. اتهام زدن ۴. تصدیق خبری بدون آگاهی ۵. بدگمان بودن ۶. حسد بردن ۷. استهزاء کردن ۸. تعجب نمودن ۹. اظهار ملالت و کراهت ۱۰. زینت دادن کلام.

اگر سلامت نفس خویش را خواهی، یاد خدا باش نه مخلوق تا به جای غیبت، عبرت و به جای گناه، ثواب جای آن را بگیرد. دروغ می‌گوید کسی که خود را حلال‌زاده می‌داند و به‌وسیلهٔ غیبت گوشت بدن مردم را می‌خورد. از غیبت بپرهیز که آن خوراک سگان جهنم است.