فانی

فانی شدن در حضرت علیه‌السلام در عصر غیبت بدان معنی است که شخص از خودبینی رهاشده، یا به عبارتی اوّل بنای خود را ویران کرده و سپس خانهٔ دلش را آباد نماید. آنچه از زیر و رو شدن و بالا و پایین شدن برای شخص فانی رخ دهد، برایش هیچ غمی نیست؛ چراکه در حضرت محبوب مستغرق گردیده و از کثرات رهیده است. زمانی که منتظر، فانی و مستغرق گردید، دیگر هیچ حاجتی برای خودش نمی‌خواهد، چراکه عاشق فانی، هیچ آرزو و اندیشه‌ای برای کار خود ندارد و این مرتبه، مقامی است بس ارجمند که ارزش آن را نتوان احصاء کرد.