فحش (بدزبانی و دشنام)

اظهار مطالب رکیک و قبیح و زشت با زبان از امراضی است که افراد بی‌حیا و آلوده نوعاً دچار آنند و بعضی‌ها فقط در وقت خشم بیان می‌دارند. حرمت فحش مسلّم و آثار سوء آن بسیار است که معتاد به آن خباثت درون خود را بر زبان جاری می‌کند. فحش شعبه‌ای از نفاق است و شیطان با گوینده‌اش مشارکت دارد. چون این رذیله سبب ناراحتی دیگران می‌شود، گوینده‌اش همیشه برای خود دشمن درست می‌کند. ازجمله کسانی که اهل دوزخ از آن‌ها در رنج هستند کسانی اند که در دنیا فحّاش بوده‌اند در دوزخ از دهانشان چرک و کثافت بیرون می‌آید. برای درمان گفته‌اند با نذر و عهد و قسم جلوی هرزگی زبان را بگیرد. زبان را به حرف‌های صحیح و نیک و پسندیده مشغول کند. مناجات‌های خمس عشر و اشعار اخلاقی و اذکار مرویه را بخواند تا لذّتی از آن‌ها بیابد و از هرزگی زبانش کاسته شود. عفّت و حیای زبان را بیاموزد و خاموشی را بر پرحرفی ترجیح دهد. از افراد مبتلابه این رذیله دوری کند و طوری فوری خود را بسازد که مردم از زبانش در امان باشند و برای گناهان گذشته این مرض استغفار بسیار بگوید و بعد از آنها به ذکر صلوات بپردازد تا کم‌کم کفّاره گذشته‌ها بشود.