قارصه، واقصه و قامصه

در زمان پیامبر صلی‌الله علیه و آله زنی زن دیگر را برای تفریح و شوخی به دوش خود حمل کرده بود که زن دیگر آمد و زن اولی (مرکوب) را نیشگون گرفت و این کار، سبب شد که پای زن از زمین برداشته شد و زنِ سواره از بالای دوش او به زمین افتاد و گردنش شکست و جان داد.

این جریان را برای داوری نزد امیرالمؤمنین بازگو کردند. امام فرمود: «دیهٔ زن سواره بر سه بخش تقسیم می‌شود: یک ثلث آن را زنی که بر دوش او بوده بدهد و یک ثلث دیگر را زن نیشگون گیرنده بدهد و ثلث دیگری از زن سواره است چون از روی لهو سوار شده و به هلاکت خویش اعانت کرده است.»

این خبر را به رسول خدا صلی‌الله علیه و آله رساندند، پیامبر صلی‌الله علیه و آله حکم علی علیه‌السلام را قبول کردند و امضاء فرمودند. (توضیح آنکه: در زبان عربی، زن سواره را «واقصه» و زن نیشگون گیرنده را «قارصه» و زن حمل‌کننده که پایش را بلند کرد، «قامصه» گویند. (الارشاد، ص 105- عجائب احکام امیرالمؤمنین- مناقب ابن شهر آشوب- النهایه ابن اثیر)