قهر کردن

آن‌هایی که آینه دلشان غبار پذیر است در صورت بروز اندک کدورتی با پدر و برادر و همسایه و… جهت جدایی را انتخاب می‌کند و صفت قهر را عملاً پیدا می‌کند. علّت قهر می‌تواند کینه و حسادت و نفس امّاره و مانند این‌ها باشد که شخص قهر کننده گاه حتّی با رحم خود قطع رابطه می‌کند. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله فرمود: «مادام که دو نفر باهم قهرند، شیطان خوشحال است، همین‌که باهم آشتی می‌کنند بندهایش بگسلد و فریاد کند ای وای هلاک شدم.» قهر از شیطان است و از غضب سرچشمه می‌گیرد. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «سه روز بیشتر قهر کردن برای مسلمان روا نیست.» با این توصیف بهتر است کسی که به این کسالت مبتلی است، آتش قهر را با آب الفت و مهربانی خاموش کند تا رحمت خدا شامل حال او گردد و شیطان از او دور گردد باز فرمود: خدا رحمت کند کسی را که بین دو نفر از دوستان ما را الفت و آشتی برقرار کند. چراکه با صلح و آشتی رحمت نصیب واسطه هم می‌شود. هرکدام از دو نفر برای آشتی کردن سبقت بگیرد اجرش بالاتر است و زودتر به بهشت می‌رود. چون قهر ادامه یابد شخص از حقیقت اسلام خارج می‌شود و برائت و بیزاری و لعنت شامل حالش می‌شود؛ زیر جدایی و دوئیت را انتخاب کرده و موجب خوشحالی شیطان را فراهم کرده است. پس شیوه خود را بر پایه دیدار برادران و زیارت فامیل قرار دهد و از هیچ مسلمانی کدورت به دل نگیرد و مصاحفه را در ملاقات‌ها عملاً انجام دهد و با افراد صلح‌جو و ملایم و خوش‌رفتار رفاقت کند و یک رنگی و وحدت را سرلوحه کار روزمرّه قرار دهد و اگر احیاناً کسی قابلیت دوستی ندارد با یک سلام کردن ریشه جدایی را از دل بیرون کند و به قول معروف صلح مطلق باشد.