قُرب و بُعد
قرب و بعد نسبت به حق‌تعالی را این‌طور می‌توان گفت که: او نامتناهی است و عدم ادراک سبب بعد است. او در جان ظهور تام دارد و نمود انسانی سبب دوری می‌شود. چون حق‌تعالی تجلی بر ممکنات کرد، هر کس استعدادش بیشتر بود، ظهور نور او بیشتر نصیبش شد پس قرب او بیشتر شد. قریب آن‌کس است که از علم به‌عین از واجب به ممکن در وقت تجلی به خاطر قابلیت به او، نور افزون رسید. اگر انسان از هستی مجازی و موهم خود محو شود قرب حقیقی به دست می‌دهد و واصل می‌شود. در قرب حقیقی خوف و رجاء و بود و نبود راه ندارد و همه چیز یکی است.